Η … αναγκαία κωλοτούμπα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για να σωθεί η χώρα

Άρθρο στο bankingnews.gr

H εθνική στρατηγική για το ζήτημα του χρέους συνίσταται σε συγκεκριμένες ρυθμίσεις για την αναδιάρθρωση και την απομείωσή του.
Αυτή η γραμμή υπηρετήθηκε το 2011-12 με την ονομαστική μείωση κατά 100 δις ευρώ και τις αποφάσεις για παράταση αποπληρωμής και μείωση επιτοκίων. Είναι κάτι που το αποδέχεται και η σημερινή κυβέρνηση μέσα από τα επίσημα κείμενα του σχεδίου του προϋπολογισμού.
H κυβέρνηση υποσχέθηκε προεκλογικά τη διαγραφή του επονείδιστου χρέους, σύστησε επιτροπές αλήθειας για το χρέος και προανήγγειλε διεθνή διάσκεψη για το ζήτημα. Τι έκανε, αλήθεια, όταν ανέλαβε τις τύχες της διακυβέρνησης της χώρας;
Αποποιήθηκε τη συμφωνία του 2012, καταγγέλοντάς την στα πλαίσια του αντιμνημονιακού οίστρου που τη διακατείχε τότε. Τώρα, ζητά τη συνέχιση της αναδιάρθρωσης του 2012, ακόμα και αν δεν το ομολογεί.
Φρόντισε να επιστρέψει τα 11 δις που είχαν περισσέψει στο ΤΧΣ και να χάσει την επιστροφή τόκων 6 δις από τα ομόλογα του Ευρωσυστήματος, ενώ δεσμεύτηκε με τη συμφωνία του Ιουλίου του 2015 ότι στην όποια συζήτηση για το χρέος αποκλείεται ονομαστικό κούρεμα και προσδιορίζονται μόνο παραμετρικές αλλαγές.
Δηλαδή επιμήκυνση και παράταση μόνο, χωρίς καν μείωση επιτοκίων.
Όλα απότοκα της περίφημης διαπραγμάτευσης Τσίπρα-Βαρουφάκη το πρώτο εξάμηνο του 2015, τις συνέπειες της οποίας δεν έχουμε πλήρως συνειδητοποιήσει ακόμα, αλλά θα πληρώνουμε για αρκετό, ακόμα, διάστημα.
Η πρόσφατη διαπραγματευτική τακτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδείχθηκε ότι ήταν για εσωτερική κατανάλωση και μόνο.
Μαζί με τη βουτιά στο παρελθόν, τη σκανδαλολογία και την στοχοποίηση πολιτικών τους αντιπάλων, οι κυβερνώντες επιδόθηκαν σε μια επικοινωνιακού τύπου αντιπαράθεση με τους δανειστές, την ίδια στιγμή που παραδόθηκαν άνευ όρων.
Για πολλοστή φορά ο κ. Τσίπρας παρουσίασε το χρέος ως πολιτικό αντίβαρο στη “μνημονιακή” του στροφή, ώστε να περάσει στην κοινή γνώμη τα νέα δυσβάστακτα μέτρα που ψήφισαν οι 153 πρόθυμοι βουλευτές του.
Μέτρα 5 δις ευρώ, με μείωση αφορολόγητου, περικοπή συντάξεων και κοινωνικών παροχών, αύξηση εισφορών στους ελεύθερους επαγγελματίες.
Δεσμεύτηκε ο κ. Τσίπρας για πλεονάσματα 3,5% μέχρι το 2022 και υψηλά πλεονάσματα 2-2,6% για πάρα πολλά χρόνια ακόμα.
Είναι ο ίδιος ο κ.Τσίπρας που παρουσίαζε ως επιτυχία τη μείωση του στόχου του πλεονάσματος από 4,5% σε 3,5% στο 1ο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον Ιούλιο του 2015. Ο ίδιος που ζητούσε το φθινόπωρο του 2016 μείωση στο ύψος του 2% για να πανηγυρίσει πρόσφατα για το πλεόνασμα 4,2% του 2016!
Πλεόνασμα που προήλθε από την υπερφορολόγηση, αλλά όχι την αύξηση των εσόδων από την πάταξη του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής.
Πλεόνασμα που προήλθε από  τη συγκράτηση δαπανών και τη μη καταβολή οφειλόμενων σε ιδιώτες, μαζί με την περικοπή προνοιακών πολιτικών.
Πλεόνασμα που προήλθε από τη σημαντική υστέρηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, η οποία μαζί με την ακύρωση ή την καθυστέρηση μεγάλων επενδύσεων, όπως στο Ελληνικό και τα περιφερειακά αεροδρόμια, αυξάνουν το έλλειμμα εμπιστοσύνης των επενδυτών και των εταίρων στη χώρα μας.
Πλεόνασμα που ξεπερνά κατά πολύ το πλεόνασμα ‘’υποκρισίας και αίματος’’ που κατήγγειλε ο πρωθυπουργός ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πλεόνασμα  που επενδύεται με την επιδοματική στρατηγική της φτωχοποίησης και τα αντίμετρα που για να εφαρμοστούν πρέπει να χυθεί πολύ περισσότερο αίμα και ιδρώτας από αυτούς που θα τα δικαιούνται.
Αν, βέβαια, τα εγκρίνουν οι δανειστές.
Πλεόνασμα που δεν μπορεί να είναι βιώσιμο, όταν δε δημιουργούνται σοβαρές προϋποθέσεις για επενδύσεις, αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και δημιουργία θέσεων εργασίας. Σε μια οικονομία στην οποία απουσιάζει η ρευστότητα και η οποία πρέπει να χρηματοδοτηθεί -όσο ποτέ- από ένα τραπεζικό σύστημα που δε λειτουργεί στην πράξη.
Οι δανειστές δείχνουν να υιοθετούν το στόχο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για υψηλά πλεονάσματα, αφήνοντας για το μέλλον τις όποιες ρυθμίσεις για το χρέος.
Όλα αυτά δείχνουν να μην προβληματίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Πιστοί στις εμμονές και τις ιδεοληψίες τους, διαχειρίζονται την εσωτερική επικαιρότητα με τη γνωστή μικροκομματική τακτική, αδιαφορώντας για  το κλείσιμο των ατομικών επιχειρήσεων, την αύξηση της ανεργίας, την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών και τη μετανάστευση των νέων επιστημόνων.
Αντί να δεσμεύουν τη χώρα σε ανέφικτους στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψη τους ρυθμούς ανάπτυξης και χωρίς να έχουν συμφωνήσει για τη ρύθμιση του χρέους, ας υιοθετήσουν την εθνική στρατηγική, όπως διαμορφώθηκε το 2012.
Έχουν εθνικό χρέος να την αποδεχθούν και να την εφαρμόσουν.
Ας το αποδεχθούν, πριν είναι πολύ αργά. Αυτή η κωλοτούμπα, είναι αναγκαία