Το αυτονόητο τρίπτυχο της εθνικής στρατηγικής: Η μεγαλύτερη κρίση μετά την εισβολή στην Κύπρο-ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ HellasJournal.

Η Ελλάδα διέρχεται την κρισιμότερη περίοδο από την εισβολή στην Κύπρο το 1974. Γι’ αυτό, οφείλει να αναλύσει σωστά το γεωπολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο εξελίσσονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και να ‘’διαβάσει’’ καλά την Τουρκία, η οποία ξεδιπλώνει το επεκτατικό της σχέδιό της στην προσπάθειά της να αναδειχθεί σε ηγέτιδα δύναμη του Σουνιτικού Ισλάμ.

Η Τουρκική επιθετικότητα έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά του παρελθόντος. Η Τουρκία έχει ως ξεκάθαρο στόχο, πλέον, την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, κάτι που έχει ήδη συμβεί στη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη, επιδιώκοντας στις μεταξύ μας σχέσεις αλλαγές στο καθεστώς κυριαρχίας νησιών και θαλάσσιων ζωνών.

Την ίδια στιγμή, δυνάμεις και χώρες της Ε.Ε. που έχοντας οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία, αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως τρίτη χώρα και όχι ως εταίρο. Απαιτούν σκληρά μέτρα και κυρώσεις για τον πρόεδρο της Λευκορωσίας, αλλά υψώνουν τείχος προστασίας σε ό,τι αφορά στην επιβολή κυρώσεων για τον κ. Ερντογάν.

Παράλληλα, το ΝΑΤΟ, έχοντας απονευρωθεί ουσιαστικά από την πολιτική αναχωρητισμού και αποστασιοποίησης των ΗΠΑ από την περιοχή, τηρεί πολιτική ίσων αποστάσεων, παραβλέποντας ακόμα και την αγορά των S-400 από τη Ρωσία, η οποία συνιστά απειλή για την ασφάλεια της συμμαχίας.

Διαμορφώνεται, λοιπόν, ένα πολυπαραγοντικό γεωπολιτικό περιβάλλον, μέσα στο οποίο η χώρα μας καλείται να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την τουρκική επιθετικότητα σε τρία πεδία: στο πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό.

• Στο πολιτικό πεδίο, η Ελλάδα , ως μέλος της Ε.Ε , οφείλει να ασκήσει όλα τα δικαιώματα που έχει ένα κράτος-μέλος, χωρίς να θεωρείται δεδομένη. Οι εταίροι μας πρέπει στην πράξη να υποστηρίξουν τα σύνορα της Ελλάδας και της Κύπρου που αποτελούν και ευρωπαϊκά σύνορα.

Υπάρχουν χώρες που αντιλαμβάνονται ότι ο μόνος τρόπος που καταλαβαίνει η Τουρκία είναι αυτός των κυρώσεων. Υπάρχουν, όμως και χώρες που εμποδίζουν την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας. Και όλα αυτά σε ένα καθεστώς που οι αποφάσεις λαμβάνονται με βάση την αρχή της ομοφωνίας…και ο νοών νοείτω. Σε αυτή τη συγκυρία , καλό θα ήταν να ξαναδιαβάσουμε και πάλι τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής και ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων.

• Στο διπλωματικό πεδίο η Ελλάδα πρέπει να συσσωρεύσει κεφάλαιο αξιοπιστίας αλλά και διαμόρφωσης συμμαχιών. Η συμφωνία με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ πρέπει να ολοκληρωθεί στο μέρος που έμεινε ατελής.

Η ανάγκη διεμβολισμού του παράνομου συμφώνου Τουρκίας-Λιβύης και η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο δεν προσφέρονται για θριαμβολογίες εσωτερικής κατανάλωσης. Οι συνθήκες φαντάζουν ευνοϊκές για να απομονωθεί πλήρως η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Μια πρωτοβουλία για την ασφάλεια , τη συνεργασία αλλά και την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ανάμεσα στις χώρες της Μεσογείου θα καθιστούσε ευδιάκριτη την απομόνωση της Τουρκίας.

• Στο στρατιωτικό πεδίο, είναι κοινά παραδεκτό ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας έχουν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Επιβάλλεται όμως να ενισχυθεί η αποτρεπτική τους ισχύς τώρα και όχι στο μέλλον, με σύγχρονα οπλικά συστήματα και συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας.

Η ισχυρή αποτρεπτική ικανότητα των Ενόπλων δυνάμεων είναι βασικός παράγοντας ειρήνης, κάτι που έπρεπε να έπρεπε να είχε γίνει κατανοητό τουλάχιστον από τον Νοέμβριο, όταν υπεγράφη το Τούρκο – Λιβυκό σύμφωνο, όπως είχαμε επισημάνει κατά την συζήτηση για τον Προϋπολογισμό, διαφωνώντας με τη μείωση του προϋπολογισμού για το 2020. Οι Έλληνες πολίτες έκαναν πολλές θυσίες για να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, είναι βέβαιο ότι αν χρειαστεί, με μεγαλύτερη θέρμη, θα στηρίξουν την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και της άμυνας της χώρας.

Για 18η μέρα, η Τουρκία συνεχίζει τις επιθετικές κινήσεις, προετοιμάζοντας την κοινή γνώμη στο εσωτερικό της για την ανάληψη πολεμικής δράσης. Ο Ερντογάν υπό την πίεση του χρόνου, επείγεται να δημιουργήσει τετελεσμένα.

Την ίδια στιγμή που η Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα τα Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Αν. Μεσόγειο και επιπλέον θέτει ανοιχτά θέμα Δυτικής Θράκης με την (Τουρκική όπως την αποκαλούν) μειονότητα, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι οι γείτονες δεν πρόκειται ποτέ να προσέλθουν στον όποιο διάλογο με μονοθεματική ατζέντα που θα αφορά τον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών.

Αδιαπραγμάτευτη, όμως, οφείλει να είναι και η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης για συμμετοχή σε οποιοδήποτε τραπέζι διαλόγου πάνω στη βάση των ανιστόρητων και απαράδεκτων διεκδικήσεων της Τουρκίας. Και αυτό θα πρέπει να επιβεβαιωθεί και πάλι στο κορυφαίο πολιτικό επίπεδο, μετά από τη σύγκληση ενός συμβουλίου πολιτικών αρχηγών.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να δραπετεύσει από την ανάγκη αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού γιατί αυτό θα σήμαινε τον εθνικό ακρωτηριασμό και την γεωπολιτική εκμηδένισή της.

Σε αυτή την πολύ κρίσιμη συγκυρία απαιτείται μια συνολική στρατηγική η οποία δεν μπορεί να περιορίζεται απλά και μόνο στην επίκληση του διεθνούς δικαίου ή στην συνδρομή της Ε.Ε. και ΗΠΑ.

Χρειάζεται αφύπνιση και εγρήγορση της Ελληνικής κοινής γνώμης και πλήρης συνειδητοποίηση της κρισιμότητας που διέρχεται η πατρίδα μας. Περισσότερο από όλα, όμως, η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα τρία πράγματα: εθνική ενότητα (σε επίπεδο ηγεσίας και βάσης), γνήσιο πατριωτισμό αλλά και ενσυναίσθηση της πραγματικότητας. Και επιτέλους μια μακρόχρονια Εθνική Στρατηγική που να υπερβαίνει κόμματα και ιδεοληψίες.

https://hellasjournal.com/2020/08/to-aftonoito-tripticho-tis-ethnikis-stratigikis-i-megaliteri-krisi-meta-tin-isvoli-stin-kipro/