Εισήγησή μου στην εκδήλωση της Ελληνικής Ένωσης για Ατλαντική και Ευρωπαϊκή Συνεργασία

Η Ελλάδα είναι δύναμη σταθερότητας, ασφάλειας και ειρήνης στην περιοχή. Έτσι πρέπει να αντιλαμβάνεται το ρόλο της σε ένα περιβάλλον γεωπολιτικών ανακατατάξεων.

Είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Οικογένειας αλλά έχουμε υποχρέωση να καταστήσουμε απόλυτα επωφελή για τα εθνικά μας συμφέροντα τη συμμετοχή σε αυτές τις συμμαχίες.

Ναι, είμαστε πιστοί και αξιόπιστοι σύμμαχοι, συμμετέχουμε στις κοινές αποφάσεις αλλά αυτό πρέπει να ισχύει για όλους.

Επίσης η συμμετοχή μας σε μια διεθνή συμμαχία ή στην Ευρωπαϊκή οικογένεια δεν αφαιρεί από τη χώρα μας το δικαίωμα να αναλαμβάνει διεθνείς ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ενδεχόμενες ανεξέλεγκτες εξελίξεις μπορούν να έχουν αντίκτυπο στην ίδια την Ελλάδα.

Σήμερα, το ΝΑΤΟ από μια αμυντική συμμαχία έχει μετεξελιχθεί σε ένα οργανισμό ασφαλείας με ευρύτερο διεθνή ρόλο και πιο πολιτικό χαρακτήρα.

Και αυτό γιατί το σύστημα ισορροπίας και ασφάλειας έχει περισσότερους πόλους, ενώ αναδύονται νέοι κίνδυνοι που απειλούν την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα, κάτι που εμείς στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου το αντιλαμβανόμαστε καλύτερα.

Αναδεικνύεται, όμως, και μια άλλη ανάγκη: η αντιμετώπιση ηγεμονικών τάσεων από μέλη του που απειλούν έμπρακτα και ουσιαστικά χώρες που και αυτές είναι μέλη του ΝΑΤΟ, αμφισβητώντας μάλιστα διεθνείς συνθήκες και κυριαρχικά δικαιώματα.

Προκύπτουν βασικά ερωτήματα:  

Α) Υπάρχει πραγματική εξωτερική απειλή για το ΝΑΤΟ σήμερα, ειδικότερα στη νοτιοανατολική του πτέρυγα  ή η φύση των νέων απειλών για την παγκόσμια ειρήνη και σταθερότητα θα απαιτήσουν την αναθεώρηση του σκοπού ύπαρξης του, ως πολιτικοστρατιωτικού οργανισμού;

Β) Μήπως οι εσωτερικές διαμάχες και η αδυναμία κατευνασμού ηγεμονικών τάσεων εντός της Συμμαχίας, σε συνδυασμό με την ανάδειξη νέων ισχυρών παικτών, αμφισβητούν εν γένει τη χρησιμότητα της Βόρειο-Ατλαντικής Συμμαχίας;

Γ) Τι γίνεται αν ένα μέλος του ΝΑΤΟ δεχθεί επίθεση από ένα άλλο μέλος του ΝΑΤΟ;

Εάν η Συμμαχία ερμηνεύει το άρθρο 5, ως ένα άρθρο που  προστατεύει μια χώρα μέλος από επίθεση τρίτης χώρας ,αλλά δεν έχει εφαρμογή αν αυτή η χώρα δέχεται επίθεση από άλλο μέλος της συμμαχίας, αυτό συνιστά προφανή αντίφαση.

Θα πρέπει να υπάρξει τροποποίηση και ξεκάθαρη διατύπωση.

 Πρέπει να παραθέσουμε συγκεκριμένα γεγονότα που καταδεικνύουν πόσο σημαντική αλλά και αξιόπιστη είναι ως χώρα-σύμμαχος η Ελλάδα:

-Έχει εφαρμόσει το σύνολο των κυρώσεων που επιβλήθηκαν ως συνέπεια της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Άλλες χώρες δεν το έχουν κάνει.

-Η Ελλάδα εκπληρώνει σταθερά το στόχο της διάθεσης τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ για αμυντικές δαπάνες. Δυστυχώς, αυτό γίνεται μόνο μέσω αγοράς οπλικών συστημάτων με μια ακατανόητη εγκατάλειψη της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας

-Η Ελλάδα δεν έχει επεκτατικές και αναθεωρητικές βλέψεις. Αντίθετα υφίσταται την απειλή του CASUS BELLI, αν ασκήσει το δικαίωμα της να θέσει σε εφαρμογή διάταξη του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας.

Στις 5 Απριλίου η Τουρκία αποχώρησε από τη Συνθήκη για τις Συμβατικές Ένοπλες Δυνάμεις στην Ευρώπη, από την οποία είχε ουσιαστικά αποχωρήσει η Ρωσία εδώ και πολλά χρόνια (επισήμως τον Νοέμβριο)

Αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία κινείται αυτόνομα, ότι μπορεί να αυξήσει τις δυνάμεις της, να εξοπλιστεί, να τοποθετήσει  στρατιωτικές δυνάμεις και βαρέα όπλα  οπουδήποτε στο έδαφός της,   χωρίς περιορισμό ή ενημέρωση βάση της συνθήκης.

Συνάδει αυτή η στάση με τη στάση ενός συνεπούς μέλους της Συμμαχίας;

Και κατά δεύτερο λόγο: τι υποκρύπτει η κίνηση αυτή της Τουρκίας, ποιος είναι ο στόχος ( Συρία, Κούρδοι, εμείς ή η Κύπρος;)

Η ουσιαστική αυτονόμηση της Τουρκίας συνιστά πρόβλημα, αφού:

Κυρίες και κύριοι,

Αχίλλειο πτέρνα αποτελεί το διαρκές, αλλά αναπάντητο ερώτημα: Γιατί θα πρέπει οι μικρότερες χώρες να συνεχίσουν να επενδύουν στην κοινή άμυνα και ασφάλεια έναντι εξωτερικού εχθρού, όταν η συμμαχία δεν διασφαλίζει την άμυνα και την ασφάλεια από άλλο μέρος με επεκτατικές βλέψεις;

Και ιδιαίτερα όταν υπάρχουν απαιτήσεις και πιέσεις, όπως μαθαίνουμε, να παραχωρήσουμε αμυντικά συστήματα στην Ουκρανία, από τη στιγμή που σε αυτά βασίζεται η άμυνα της χώρας.

Μιας χώρας, όπως η Ελλάδα, που αποδεδειγμένα, απειλείται η εθνική της ακεραιότητα, υφίσταται απειλές που είναι επαναλαμβανόμενες και φτάνουν μέχρι την αμφισβήτηση συνόρων, κυριαρχικών δικαιωμάτων και συνθηκών.

Είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα απειλείται από την Τουρκία. Όπως είναι δεδομένο ότι υπάρχει ένα διεθνές πρόβλημα κατοχής ενός ανεξάρτητου κράτους από την Τουρκία, αναφέρομαι στην Κύπρο.

Κάποιοι θέλουν να βάλουν το Κυπριακό στο ράφι, το οποίο απουσιάζει εμφανώς από τον ελληνοτουρκικό διάλογο που διεξάγεται.

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχουν ελληνοτουρκικές διαφορές όπως τις ορίζει η Τουρκία και μάλιστα στον πληθυντικό.

Αν δεχθούμε να τις συζητήσουμε σημαίνει την de facto αποδοχή και νομιμοποίηση τους.

Μάλιστα, η Τουρκία έχει συνδέσει το ζήτημα της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του Αιγαίου με το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών.

Υπενθυμίζω ότι η Ελλάδα το 1994, με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, εξαίρεσε από την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου οποιαδήποτε διαφορά συνδέεται με “στρατιωτικές δραστηριότητες και μέτρα για την προστασία της κυριαρχίας και της εδαφικής της ακεραιότητας, για σκοπούς εθνικής άμυνας, καθώς και για την προστασία της εθνικής της ασφάλειας”.

Η μόνη ελληνοτουρκική διαφορά είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ στη βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Και είναι η μοναδική διαφορά που μπορεί να παρεπεμφθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Όταν επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο για την Ουκρανία δεν μπορούμε να το βάζουμε ‘’ στο ράφι’’ για το Αιγαίο.

Να ανεχόμαστε πιέσεις αλλά και απαιτήσεις, σύμφωνα με τις οποίες το Αιγαίο είναι μια υβριδική θάλασσα όπου δεν ισχύουν οι κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας, αλλά όσα θα συμφωνηθούν σε μια υβριδική συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας(Γεραπετρίτης-Δελφοί)

Κυρίες και κύριοι,

Η ειρήνη δεν διασφαλίζεται και δεν εξαγοράζεται με παραχωρήσεις.

Σε ένα ασταθή και μεταβαλλόμενο κόσμο είναι πιο σημαντικό να είσαι αξιόπιστος σύμμαχος παρά να θεωρείσαι δεδομένος για κάθε είδους παραχωρήσεις.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα και με δεδομένα τα ζητήματα αμφισβήτησης της εθνικής της κυριαρχίας, η εξωτερική της πολιτική επιβάλλεται να διαμορφώνεται με σταθερές, απαραβίαστες κόκκινες γραμμές,  μέσα σεένα πλαίσιο εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης.

Η άσκηση εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής δεν είναι προσωπική υπόθεση ενός Πρωθυπουργού, δεν είναι υπόθεση ενός κόμματος, ούτε είναι υπόθεση μυστικής διπλωματίας.

Και αυτό πρέπει να είναι σαφές και ευδιάκριτο.

Γιατί αποτελεί ταυτόχρονα εθνική ευθύνη και πατριωτικό καθήκον.