Για την αλλαγή που αξίζουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη-ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ

Όποιος παρακολουθήσει την πολιτική αντιπαράθεση στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενόψει των ευρωεκλογών, θα διαπιστώσει ότι η χώρα στην οποία βρίσκεται πιο ψηλά από όλα τα υπόλοιπα ζητήματα το πρόβλημα του κόστους ζωής είναι η Ελλάδα. Είναι κάποια γκρίνια των Ελλήνων ψηφοφόρων απέναντι στην κυβέρνηση που δεν ικανοποιούνται με τίποτα από τα ‘’σπουδαία επιτεύγματα’’ της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Δυστυχώς, δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο.

Όλα τα στατιστικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα κάνει πρωταθλητισμό στην Ευρώπη, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, αλλά καιστην ακρίβεια, στον πληθωρισμό τροφίμων καιτο κόστος στέγασης. Εάν, ωστόσο, οι μισθοί και η αγοραστική δυνατότητα των πολιτών βρίσκονταν κοντά στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλος λόγος ανησυχίας. Η Ελλάδα, όμως, σε αυτόν τον τομέα υποχωρεί όλο και περισσότερο, κινδυνεύοντας πολύ σύντομα να βρεθεί κάτω και από τη Βουλγαρία, που είναι ο ουραγός στη λίστα των 27 κρατών-μελών.

Το παράδοξο, ωστόσο, είναι ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πέφτει εντυπωσιακά σε μια περίοδο που στην χώρα εισέρχονται χρηματοδοτήσεις και πόροι χωρίς ιστορικό προηγούμενο μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης και των άλλων ευρωπαϊκών ταμείων, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η χώρα κάνει πρωταθλητισμό στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Τότε, αφού η πίτα της οικονομίας μεγαλώνει, γιατί τα κομμάτια μικραίνουν; Πού πάνε τα χρήματα;

Το βέβαιο είναι ότι δεν πάνε στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, ούτε στην αλλαγή του αναπτυξιακού της προτύπου, δεν κατευθύνονται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις,την καινοτομία και τον ψηφιακό μετασχηματισμό της οικονομίας, δεν πάνε στο εθνικό σύστημα υγείας ή την εκπαίδευση, δεν δημιουργούν νέες ποιοτικές και καλάαμειβόμενες θέσεις εργασίας.

Παρά την εισροή πολλών δισεκατομμυρίων στη χώρα, η πραγματική ανάπτυξη της τελευταίας πενταετίας δεν ξεπερνάει το ισχνό 3,5%. Το υπόλοιπο ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ οφείλεται στον πληθωρισμό και την ακρίβεια, ενώ οι ξένες επενδύσεις που διαφημίζει η κυβέρνησηαφορούν κυρίως επενδύσεις στο real estate και στο χρηματοπιστωτικό κλάδο.

Πού πάνε, επομένως, τα χρήματα; Μήπως σε λίγους και ισχυρούς; Μήπως χάνονται στη χοάνη της διαφθοράς, της αδιαφάνειας και του πελατειακού κράτους; Τέτοια ερωτήματα σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα που οι θεσμοί λειτουργούν, θα μπορούσαν να απαντηθούν αμέσως. Όμως η Ελλάδα δεν ανήκει σε αυτές τις κανονικές ευρωπαϊκές χώρες. Γιατί σε ποια από αυτές θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς ότι η κυβέρνηση θα στεκόταν στη θέση της μετά από την προκλητική συγκάλυψη ενός εγκλήματος όπως τα Τέμπη ή ενός σκανδάλουπαρακολουθήσεων πολιτικών προσώπων και δημοσιογράφων;

Και να μην ήθελε κάποιος να συνδέσει τα εσωτερικά ζητήματα που απασχολούν τη χώρα με τις ευρωεκλογές, είναι τέτοιος ο χαρακτήρας αυτών των θεμάτων που συνδέονται από μόνα τους, καθώς αποτελούν τον καθρέφτη της ευρωπαϊκής απόκλισης της χώρας από μια κυβέρνηση που παριστάνει την φιλοευρωπαϊκή.

Μια κυβέρνηση που ζητάει εκ νέου λευκή επιταγή για να συνεχίζει στον ίδιο δρόμο.

Αποτελεί σήμερα σημαντική ευκαιρία για τους πολίτες, οι ευρωεκλογές να αποτελέσουν το τέλος της αλαζονείας του συστήματος εξουσίας του Μαξίμου και την αρχή μιας πορείας ανατροπής του, με κατάληξη τις εθνικές εκλογές.

Να αναδείξουν το ΠΑΣΟΚ σε εκφραστή της σημερινής ευρείας κοινωνικής αντιπολίτευσης, της ξεχασμένης Ελλάδας.

Να αναδείξουν το ΠΑΣΟΚ σε πρωταγωνιστή μιας μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής στη χώρα και σε μια ισχυρή δύναμη διεκδίκησης στην Ευρώπη.  

Γιατί οι Ελληνίδες και οι Έλληνες και μπορούμε και αξίζουμε περισσότερα.