Ηγεσία, διαχείριση συμβόλων και πολιτική πραγματικότητα-ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ”ΤΑ ΝΕΑ”

Το- καλοδεχούμενο- κλίμα επιστροφής του πολιτικού ενδιαφέροντος για το ΠΑΣΟΚ- Κίνημα Αλλαγής είναι φυσικό να μας γεμίζει αισιοδοξία. Ταυτόχρονα, μας φορτώνει με νέες ευθύνες απέναντι στους πολίτες που ξανάρχισαν να μας ακούν και ίσως, να μας εμπιστεύονται,  περισσότερο.

Θα ξεκινήσω με μια μικρή ιστορία: φίλος πολύ πετυχημένος χρηματιστής από αυτούς που προστάτευσαν τους πελάτες τους την εποχή της χρηματιστηριακής τρέλας, όταν δεχόταν διαμαρτυρίες για τις χαμηλές αποδόσεις που αυτοί έβγαζαν, ενώ οι άλλοι κάλπαζαν, τους απαντούσε: «Στο διπλανό γραφείο έχω 16 σούπερ αναλυτές που μπορούν να σας ενημερώσουν αναλυτικά για το τι έγινε… χθες, για το τι θα γίνει αύριο,  δεν έχω κανέναν».

Καλοδεχούμενο, λοιπόν, το κλίμα αισιοδοξίας. Αλλά οφείλουμε να ξέρουμε ποιοι μας ψηφίζουν, για ποιο λόγο μας ψηφίζουν και ποιους εκπροσωπούμε.

Να αντιληφθούμε, γιατί, αφού και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά υποστήριξαν και εφάρμοσαν μνημόνια, η ΝΔ παρέμεινε ισχυρό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε και εμπεδώθηκε ως ο άλλος πόλος του- έστω μικρότερου- δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε σε μονοψήφια ποσοστά και μάλιστα το 2015 κινδύνεψε με εξαφάνιση;

Το προφανές για εμένα πάντως είναι πως δεν έφταιξαν ούτε τα σύμβολα, ούτε τα λάβαρα, όσο και αν η διαχείριση των συμβόλων μας είναι μια πολύ σοβαρή και βαθιά πολιτική υπόθεση.

Ποιες κοινωνικές τάξεις πήραν στους ώμους τους το «στοίχημα της ανάκαμψης» και πώς τις προστατεύσαμε;
Το «μαζί τα φάγαμε» ηχεί ακόμα στα αυτιά των μικρομεσαίων που κατόρθωσαν στα 30 μεταπολιτευτικά χρόνια κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να αποκτήσουν μια στέγη, μια ικανοποιητική σύνταξη και να σπουδάσουν τα παιδιά τους.

Το ΠΑΣΟΚ δεν συρρικνώθηκε όταν υποστήριξε τα κοινωνικά και ιδεολογικά στρώματα που το ανέδειξαν και το κατέστησαν κυρίαρχο στη χώρα, αλλά αντίθετα όταν τα δεν τα προστάτευσε και συμμάχησε, μάλιστα, με αυτούς που τα λοιδόρησαν και εξακολουθούν να τα λοιδορούν, στις μέρες μας,  βεβαίως,  με πιο κομψό τρόπο.

Όταν σταματάς να ακούς, να αφουγκράζεσαι, να αισθάνεσαι τότε και οι πολίτες παύουν και αυτοί να σε παρακολουθούν. Ακόμη περισσότερο στην Ελλάδα, στην οποία 10 χρόνια μετά από την οικονομική κρίση βρισκόμαστε με μια κυβέρνηση, η οποία και πολιτικοποίησε υπέρμετρα την υγειονομική κρίση και σήμερα έχει πετάξει ‘’λευκή πετσέτα’’ στη μάχη με τον Covid, στη μάχη με την ακρίβεια, στη μάχη με τη φτώχεια.

Αυτοί που διατείνονται ότι έχουν έτοιμες λύσεις και συμμαχίες για να κυβερνήσουν σήμερα, με αυτές τις συνθήκες, εξυπηρετούν περισσότερο την προσωπική τους ατζέντα και προβολή.

Προφανώς και το νέο δεν ορίζεται μόνο ηλικιακά. Κατεξοχήν ορίζεται πολιτικά και ιδεολογικά.  Ας είμαστε, όμως, ρεαλιστές και αληθινοί. Και η αλλαγή γενιάς έχει την αξία της και είναι εγγύτερη στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα.

Στις εσωκομματικές εκλογές για τη νέα μας ηγεσία συγκρούονται για άλλη μια φορά το νέο με το παλιό, με τη σύγκρουση να είναι περισσότερο άρρητη, παρά εμφανής, αλλά να παραμένει δυνατή και υπαρκτή.

Η διεθνής συγκυρία είναι ευνοϊκή, το κράτος πρόνοιας επιστρέφει, η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης έχει στον πυρήνα της λύσης της την αναδιανομή.

Ας αδράξουμε την ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας για ένα νέο ξεκίνημα στην Ελλάδα, προς όφελος των πολλών, όπως διαχρονικά έπραττε η δημοκρατική παράταξη.