Με ειλικρίνεια και γενναιότητα-Άρθρο στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κάθε συζήτηση για την ανασυγκρότηση και την ενότητα της δημοκρατικής παράταξης εγκλωβίζεται αρχικά και αυτοϋπονομεύεται τελικά σε δύο σημεία.

Στο παρελθόν, δηλαδή, στην ιστορική πολιτική μνήμη της κάθε κομματικής οντότητας, της προέλευσης των στελεχών και των ψηφοφόρων της.

Στις ηγεσίες, δηλαδή στις προτεραιότητες  των ηγετικών ομάδων με στόχο αν όχι την κυριαρχία, τουλάχιστον, την διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης.                                                                                                

Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πρώτο, το κρίσιμο διάστημα της οικονομικής κρίσης, κατά το οποίο το ελληνικό πολιτικό σύστημα συνολικά βρέθηκε απροετοίμαστο.

Ενώ, όμως, η συντηρητική παράταξη που είχε και αντικειμενικά την συντριπτική ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας βρήκε τρόπους να αποδράσει από τις ευθύνες της, η δική μας πλευρά πλήρωσε ακριβά το τίμημα της υπευθυνότητάς της  και βρέθηκε πολλαπλά τραυματισμένη.

Με βαθύ διχασμό και πολιτική αντιπαράθεση με προσωπικά χαρακτηριστικά, με βαθιά τραύματα που άνοιξαν μεταξύ όμορων πολιτικών χώρων, κομματικών οντοτήτων και στελεχών.

Έπρεπε να περάσουν χρόνια συντηρητικής κυριαρχίας και δεξιού λαϊκισμού και να φτάσουμε στο τελευταίο διάστημα, λίγο πριν και μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, ώστενα αρχίσει να γίνεται κοινή συνείδηση ότι ο αντίπαλος βρίσκεται αλλού, την ίδια στιγμή που εντείνονται  οι πιέσεις από τους πολίτες για την ανάγκη απεγκλωβισμού από την σημερινή πολιτική κατάσταση και τον τερματισμό της κυριαρχίας Μητσοτάκη

Σε σχέση με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών,οι πολίτες-πέρα από την απαξίωση της αποχής-έστειλαν ηχηρά μηνύματα που δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Με την εντυπωσιακή αποχή να αφορά και την αντιπολίτευση.

Η εκκωφαντική αποδοκιμασία της κυβέρνησης,όμως, όχι μόνο δεν άλλαξε το κέντρο ισορροπίας μεταξύ συντηρητικής και προοδευτικής παράταξης, αλλά αντιθέτως βρεθήκαμε μπροστά σε μια σημαντική ενίσχυση της ακροδεξιάς.

Με βάση τα παραπάνω δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε σε δύο βασικές στρατηγικές επιλογές. Η πρώτη επιλογή είναι ναεπιστρέψουμε στο παρελθόν και στα σενάρια κυριαρχίας των κομματικών στρατοπέδων,  επενδύοντας σε έναν κομματικό λόγο που καθίσταται ολοένα και λιγότερο πειστικός στους προοδευτικούς πολίτες που ασφυκτιούν στην σημερινή αδιέξοδη κατάσταση και αγωνιούν για το μέλλον της χώρας.

Η δεύτερη επιλογή είναι να κοιτάζουμε προς το μέλλον, δηλαδή στο πώς μπορεί να διαμορφωθεί μέσα από την ενότητα δυνάμεων, με κοινωνικές συμμαχίες και ανοικτό διάλογο μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, απέναντι στη συντηρητική παράταξη. Και αυτό πρέπει να γίνει πριν  τα αδιέξοδα πυκνώσουν και οι κίνδυνοι πολλαπλασιαστούν, όπως έγινε αυτές τις ημέρες στη Γαλλία.

Για το ΠΑΣΟΚ, πεποίθησή μου είναι ότι ο δύσκολος και συνάμα ελπιδοφόρος αυτός δρόμος απαιτεί ειλικρίνεια και γενναιότητα.

Ειλικρίνεια σε σχέση και με την εκλογική αποτίμηση και γενναιότητα  σε ό,τι αφορά στην αναζήτηση λύσεων και νέων πολιτικών που θα συγκινούν και θα παρακινούν τους πιο πολλούς, αλλά και αρκετούς από όσους συνειδητά απείχαν.

Με επιλογές προς όφελος των πολιτών και της χώρας, με πολιτικές που η δημοκρατική παράταξη θέλει, γνωρίζει και μπορεί να εφαρμόσει για ένα καλύτερο μέλλον.