Οδοιπορικό… στο 2007-ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ”ΤΑ ΝΕΑ”

Ήμουν εκεί δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν άκουσα «ποτέ ξανά», ήμουν εκεί δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν άκουσα «θα είμαστε προετοιμασμένοι την επόμενη φορά, ήμουν εκεί δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν άκουσα «θα ενισχύσουμε τις δυνάμεις πρόληψης και πυρόσβεσης»…

Ήμουν εκεί δεκατέσσερα χρόνια μετά και είδα τους ίδιους ανθρώπους και τα παιδιά τους-που έχουν πια μεγαλώσει-να παλεύουν μόνοι τους με τις φλόγες! Το ‘’ποτέ ξανά’’ ήρθε, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, δεν υπήρξαν μέτρα πρόληψης, δεν υπήρχαν επαρκείς δυνάμεις πυρόσβεσης…

Στο Λάλα, όλοι τρέχουν πανικόβλητοι να αναχαιτίσουν την πύρινη λαίλαπα που έχει πλέον μπει στο χωριό, μαζί με τις λιγοστές πυροσβεστικές δυνάμεις που βρίσκονται δίπλα τους, αφού τα κομμένα καλώδια του ηλεκτρικού ρεύματος εμποδίζουν την πρόσβαση στα πυροσβεστικά οχήματα για αρκετές ώρες. Οι κάτοικοι τα καταφέρνουν προσωρινά αλλά ο εφιάλτης επιστρέφει το επόμενο βράδυ… Η διαδρομή για Πόθου και Λάσδικα θυμίζει σεληνιακό τοπίο.

Ο δρόμος για τη Νεμούτα κόβεται από τις φλόγες, η πρόσβαση είναι αδύνατη. Οι κάτοικοι έχουν ανοίξει αντιπυρικές ζώνες και έχουν συγκεντρώσει μέσα κατάσβεσης ώστε να σώσουν τα σπίτια τους. Η ματιά μου πέφτει σε ένα σκύλο που στέκεται σκυφτός στο δρόμο, μπροστά από μια αποθήκη. Και όμως, δεν είναι δεμένος… άγρυπνος φρουρός, αμετακίνητος, με τη φωτιά να έχει πλησιάσει πολύ κοντά. Οι κάτοικοι επιμένουν, δεν εγκαταλείπουν, αναχαιτίζουν τη φωτιά μαζί με τους πυροσβέστες. Οι κτηνοτρόφοι ζητούν απεγνωσμένα ζωοτροφές αφού τα ζωντανά τους δεν έχουν κάτι να βοσκήσουν…

Στην Αχλαδινή οι κάτοικοι βλέπουν το μέτωπο να κατευθύνεται προς το χωριό τους και έχουν ήδη ξεκινήσει να φτιάχνουν ζώνες πυροπροστασίας με δικά τους μέσα και αστείρευτες δυνάμεις επιβίωσης. Το ίδιο σκηνικό γύρω από το Κολίρι, τη Βαρβάσαινα, το Λαμπέτι.  Ξέρουν, άλλωστε, ότι ο χειμώνας θα είναι δύσκολος για όλους όσοι δουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται, αφού τα λιοστάσια είναι το κύριο μέσο επιβίωσης για τους περισσότερους κατοίκους στα χωριά της περιοχής.

Στην Καυκανιά, ο κ. Χαράλαμπος στέκεται αμίλητος απέναντι από το σπίτι του που κάηκε και αναρωτιέται για το πότε αυτός και τα τέσσερα παιδιά του θα μπορέσουν να ξαναμείνουν εκεί. Πως θα σταθεί όρθιος; H περιουσία του καταστράφηκε, όπως και των περισσότερων κατοίκων του χωριού.

Η ίδια εικόνα καταστροφής σε περιουσίες και σπίτια στο Πελόπιο και τον Πλάτανο, με τον Προφήτη Ηλία στην κορυφή του χωριού να μαρτυρά τη μανία της πύρινης λαίλαπας.  Η ίδια αγωνία επιβίωσης και για τους κατοίκους στο Χελιδόνι, το Κρυονέρι, την Ηράκλεια, το Πουρνάρι, τις Μηλιές.

Στις Πεύκες, πολίτες μαζί με συνεργεία του δήμου προσπαθούν να αποκαταστήσουν την ύδρευση, ώστε να αποτρέψουν τα χειρότερο. Το χωριό περιβάλλεται από καμένη γη, ενώ η ηλεκτροδότηση έχει διακοπεί. Η εικόνα του τοπίου αποκαλύπτει την ολοκληρωτική καταστροφή.  Η ίδια τραγική εικόνα ολοκληρωτικής καταστροφής στη διαδρομή από την Αρχαία Πίσσα προς Λάλα, από το Βασιλάκι προς Ξηρόκαμπο και Αμπάρι, από το Λάλα προς το Κρυονέρι και το Χελιδόνι.

Στο Δούκα, οι κάτοικοι έχουν συγκεντρωθεί στο κέντρο του χωριού και βλέπουν τη φωτιά να κατακαίει την πλαγιά απέναντι. Η παρουσία πυροσβεστικών δυνάμεων δίπλα τους δεν αρκεί για να μετριάσει την αγωνία τους για τη φορά του ανέμου και την πορεία της φωτιάς.

Ευτυχώς, δε θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές, δε ζήσαμε την τραγωδία του 2007 που έχει στοιχειώσει την ψυχή και τη συνείδηση όλων μας.

H καταστροφή, όμως, είναι τεράστια. Καταστροφή οικολογική και οικονομική. Χιλιάδες τα στρέμματα καμένης γης, αμέτρητες οι περιουσίες που χάθηκαν σε μία στιγμή, ανυπολόγιστη η ζημιά σε φυτικό, ζωικό και πάγιο κεφάλαιο.

Παντού κυριαρχεί η αγωνία για το μέλλον, αφού σύντομα θα σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας και οι άνθρωποι θα πρέπει να συνεχίσουν μόνοι τους τον αγώνα της επιβίωσης σε αντίξοες συνθήκες.

Μαζί με ένα αίσθημα πικρίας και αγανάκτησης για την αναποτελεσματική παρέμβαση της κρατικής μηχανής την ώρα της κρίσης. Την έλλειψη εναέριων μέσων, την αδυναμία συντονισμού, τις πυροσβεστικές δυνάμεις που δεν επαρκούσαν.

Η μάχη στην Ηλεία δόθηκε και πάλι με άνισους όρους. Η αυτοθυσία πυροσβεστών και εθελοντών, η άμεση συνδρομή της αυτοδιοίκησης, ο ηρωισμός των κατοίκων απέτρεψαν τα χειρότερα. Δεν έφταναν όμως για να καλύψουν την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού και της πολιτικής προστασίας.

Δεν ξέρω αν οι συμπολίτες μου μπορούν να πιστέψουν σε ένα καλύτερο κράτος που θα δρα προληπτικά και θα παρεμβαίνει έγκαιρα. Τις ίδιες υποσχέσεις ακούσαμε ούτως ή άλλως και δεκατέσσερα χρόνια πριν…

Δεν ξέρω αν οι συμπατριώτες μου μπορούν να πιστέψουν ότι  το κράτος λειτουργεί οργανωμένα για να τους προστατεύσει αποτελεσματικά σε συνθήκες κρίσης. Αυτό ακούσαμε ούτως ή άλλως προεκλογικά από τη σημερινή κυβέρνηση…

Πλέον, το κράτος οφείλει να δράσει άμεσα και να στηρίξει ουσιαστικά τους πληγέντες, ώστε να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους. Οι άνθρωποι σε πρώτη προτεραιότητα, μαζί με την αναγέννηση του φυσικού περιβάλλοντος και την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.

Η Ηλεία δεν αντέχει εξαγγελίες και δεσμεύσεις που αν παραμείνουν και πάλι υποσχέσεις, θα κριθούν αμείλικτα από τους πολίτες.