Προβλήματα και προκλήσεις της ελληνικής οικονομίας-Άρθρο στην ΕΦΣΥΝ

Εν αναμονή των εξαγγελιών του πρωθυπουργού και των αξιολογήσεων για την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, η ελληνική οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη τόσο με πολλά προβλήματα, όσο και με πολλαπλές προκλήσεις.

Η αύξηση της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων σε συνδυασμό με τη μείωση του κόστους δανεισμού αποτελούν ένα μόνιμο αίτημα του επιχειρηματικού κόσμου, το οποίο δεν ικανοποιείται, παρά τις αλλεπάλληλες εξαγγελίες της κυβέρνησης και τις συχνές ανακοινώσεις των τραπεζών. Η διεύρυνση του περιθωρίου μεταξύ επιτοκίου χορηγήσεων και καταθέσεων καθιστά την πραγματικότητα της αγοράς ακόμα πιο δύσκολη.

Η εκτόξευση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών το 2022 –  1 από τους 2 βασικούς λόγους για τους οποίους η χώρα οδηγήθηκε στα προγράμματα στήριξης – αποδεικνύει πως λίγα πράγματα άλλαξαν μετά την υπερδεκαετή κρίση και ότι παρά τις αυξήσεις των εξαγωγών, η ελληνική οικονομία βασίζεται στις εισαγωγές, τις υπηρεσίες και την κατανάλωση.

Ακόμα και στην αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης επικράτησε η ίδια λογική, ενώ τα δάνεια του Ταμείου καταλήγουν σε λίγες- και μεγάλες – επιχειρήσεις, αφού λιγότερα από 500 αιτήματα έχουν υποβληθεί, ενδεικτικό του για ποιους σχεδιάστηκε η αξιοποίηση των πόρων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ πρότεινε έγκαιρα ρήτρα εγχώριας προστιθέμενης αξίας και διάχυση των πόρων στις πραγματικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, χωρίς να εισακουστεί.

Σε δημοσιονομικό επίπεδο και παρά τις διθυραμβικές ανακοινώσεις του οικονομικού επιτελείου, το κρατικό χρέος εκτοξεύθηκε επί ΝΔ – ξεπερνώντας τα 400 δις ευρώ- ενώ κρυφά ελλείμματα και δημιουργική λογιστική με μεταθέσεις πληρωμών προκαλούν εύλογα ανησυχία για την πραγματική κατάσταση της χώρας και πιθανούς δημοσιονομικούς περιορισμούς στο μέλλον. Όσο και αν η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τη μείωση του λόγου δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος της χώρας παραμένει το υψηλότερο στην Ευρωζώνη.

Το ιδιωτικό χρέος που ξεπερνά τα 270 δις ευρώ οδηγεί σε δεκάδες χιλιάδες πλειστηριασμούς, ακόμα και πρώτης κατοικίας, ενώ ο φορέας ακινήτων για τους ευάλωτους που ψηφίστηκε το 2020 πιθανολογείται ότι θα λειτουργήσει εντός του 2024, αφήνοντας εκτεθειμένους χιλιάδες πραγματικά αδύναμους δανειολήπτες. Οι συνεχόμενες και συνεχιζόμενες αυξήσεις επιτοκίων θα καταστήσουν ακόμα πιο δύσκολη την αποπληρωμή των δανείων με φυσική συνέπεια το ‘’κοκκίνισμά’’ τους, ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές διαρκώς αυξάνονται. Οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ για 120 δόσεις για οφειλές σε εφορία-ΕΦΚΑ με 30% κούρεμα εφ’όσον τηρείται η ρύθμιση δεν γίνονται αποδεκτές, παρά το ότι ο ίδιος ο εξωδικαστικός -για τον περιορισμένο αριθμό ρυθμίσεων που έχει πετύχει οδηγεί σε κούρεμα άνω του 20% και διάρκεια αποπληρωμής πάνω από 200 μήνες.

Στο μέτωπο της καθημερινότητας, η ακρίβεια – που πλέον έχει μετατραπεί σε αισχροκέρδεια- και ο πληθωρισμός – που πλέον έχει μετατραπεί σε πληθωρισμό απληστίας- διαβρώνουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, με την κυβέρνηση να επιλέγει το ρόλο του παθητικού θεατή.

Όλες οι επιλογές της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της ακρίβειας έχουν αποτύχει, αφού και το ‘’καλάθι του νοικοκυριού’’ δεν έχει επιφέρει ούτε καν σταθεροποίηση των τιμών στα βασικά είδη διατροφής και το Market Passαφορά μόνο στα ευάλωτα νοικοκυριά, την στιγμή που η μεσαία τάξη πλήττεται ανεπανόρθωτα.

Η τιμή της βενζίνης και οι λογαριασμοί ρεύματος ακολουθούν ανοδική πορεία, οι έλεγχοι στην αγορά απουσιάζουν, ενώ η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά να μειώσει τον ΦΠΑ στα βασικά είδη διατροφής όπως προτείνει το ΠΑΣΟΚ και έχει ήδη εφαρμοστεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Στον τομέα των επενδύσεων κυριαρχεί το realestate και ο χρηματοπιστωτικός τομέας, με εμφανές το έλλειμμα των παραγωγικών επενδύσεων που θα είχαν εγχώρια προστιθέμενη αξία και καλά αμειβόμενες θέσεις. Για την κυβέρνηση, οι επιθετικές εξαγορές ακόμα και παραγωγικών ελληνικών επιχειρήσεων, είναι ‘’επενδυτική επιτυχία’’, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για τη χώρα και την οικονομία, κάτι για το οποίο εγκαίρως έχει προειδοποιήσει η παράταξή μας.

Για εμάς στο ΠΑΣΟΚ, στόχο αποτελεί η ανάπτυξη που θα διαχέεται στους πολλούς, η παραγωγική οικονομία, η ενίσχυση της ελληνικής επιχειρηματικότητας και η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Δύσκολος συνδυασμός, ο οποίος καθίσταται ακόμα δυσκολότερος όταν απουσιάζει η πολιτική βούληση. Και η σημερινή κυβέρνηση, είναι σαφές ότι δε διαθέτει τέτοια βούληση.