Δημοσιονομική εξυγίανση χωρίς αναπτυξιακό σχεδιασμό και κοινωνική δικαιοσύνη θα αποτύχει

Η οξύτατη δημοσιονομική ασφυξία είναι προϊόν συσσωρευμένων λαθών της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια, καθώς τόσο το ελληνικό δημόσιο όσο και οι ιδιώτες καταναλώνουν πάνω από τα φορολογικά έσοδα και το πραγματικό εισόδημα τους αντίστοιχα και γενικότερα πολύ πάνω από αυτό που παράγουν.

Ο υπερδανεισμός υποθήκευσε το μέλλον των επόμενων γενιών και απαιτεί πλέον για την εξυπηρέτηση των τοκοχρεολυσίων ένα πολύ σημαντικό τμήμα των εσόδων του κράτους και των οικογενειακών προϋπολογισμών. Η ανάγκη εξισορρόπησης των δημόσιων δαπανών με τα έσοδα, δεν είναι το υποχρεωτικό κακό το οποίο μας επέβαλλαν οι αγορές, αλλά κάτι το οποίο οφείλαμε να είχαμε κάνει προ πολλού, καθώς σήμερα το δημόσιο χρέος είναι 6 φορές μεγαλύτερο από τα δημόσια έσοδα, και το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι το μεγαλύτερο στην Ευρωζώνη. Το υψηλό επιτόκιο με το οποίο δανείζεται το Ελληνικό Δημόσιο δείχνει τη δανειοληπτική αναξιοπιστία της χώρας, αποτέλεσμα των τραγικών και καταστροφικών πολιτικών των Κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας την προηγούμενη εξαετία.

Η δημοσιονομική εξυγίανση και τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν από τον Πρωθυπουργό δεν ήταν επιλογή ήταν μονόδρομος. Η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος ήταν αναγκαία, ο τρόπος μείωσης του ήταν επιλογή και γι’ αυτό έγινε προσπάθεια να πραγματοποιηθεί με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη

Η αποτελεσματικότητα του τρόπου που επιλέχθηκε θα αξιολογηθεί στην πράξη. Για αυτούς τους λόγους θα πρέπει να δοθεί τώρα σε δεύτερη φάση ιδιαίτερη έμφαση και προσοχή σε δράσεις και πολιτικές τόνωσης της ανάπτυξης, δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, καθώς υπάρχει σοβαρός πλέον κίνδυνος η μείωση της κατανάλωσης να εντείνει την ύφεση και τελικά να οδηγήσει σε απώλεια θέσεων εργασίας και μείωση των φορολογικών εσόδων.

Επίσης, είναι επιτακτική και άμεση η ανάγκη να εντατικοποιηθούν οι έλεγχοι στην αγορά και να επανασυσταθούν οι διαλυμένοι- επί εποχής Νέας Δημοκρατίας- ελεγκτικοί μηχανισμοί ως ένας τρόπος για να μην θιγούν επιπλέον οι μισθωτοί.

Απαιτείται ενόψει της κατάθεσης του φορολογικού νομοσχεδίου να υπάρχει σαφής επιβάρυνση για τα κέρδη των επιχειρήσεων και τον πλούτο –ακίνητα, μετοχές και χρηματικά διαθέσιμα.

Από την άλλη, θεωρώ πως δεν θα ήταν κοινωνικά συμφέρον η περικοπή των δώρων και επιδομάτων στον ιδιωτικό τομέα μιας και οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα χάσουν ακόμη περισσότερα, οι εργοδότες θα κερδίσουν σημαντικά και η ύφεση και η μείωση της κατανάλωσης θα γενικευθεί στις αγορές.

Η δημοσιονομική εξυγίανση πρέπει να βασιστεί στην πάταξη της φοροδιαφυγής με ενεργοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών που διαλύθηκαν τα τελευταία χρόνια και την αξιοποίηση της τεχνολογίας για την καταγραφή των συναλλαγών ηλεκτρονικά, κίνηση που εξαγγέλθηκε αλλά πρέπει να εφαρμοστεί χωρίς καθυστέρηση.

Οι δημόσιες δαπάνες συγχρόνως πρέπει να αξιολογούνται ως προς την αποδοτικότητα και την αποτελεσματικότητα τους, καθώς δαπάνες που δεν καλύπτουν το κοινωνικό σύνολο, αλλά συντεχνίες και μικροσυμφέροντα πρέπει να περικοπούν, ενώ οι υπερτιμολογήσεις των δημοσίων έργων και προμηθειών πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα, ως προϊόν κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος που καταλήγει στις τσέπες εργολάβων, πολιτικάντηδων και υπόλογων δημοσίων υπαλλήλων.

Τα δημόσια έσοδα δεν πρέπει να αυξάνονται μόνο σε βάρος της μισθωτής εργασίας, καθώς δεν υπάρχει καμία λογική οι εργαζόμενοι που παράγουν και να εισφέρουν στο ΑΕΠ να φορολογούνται όλο και περισσότερο ενώ η ακίνητη και κινητή περιουσία που δεν παράγει, αλλά λειτουργεί κερδοσκοπικά, να μένει στο απυρόβλητο.

Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι θυσίες των πολιτών θα πιάσουν τόπο μονάχα αν συνοδευτούν από ένα αναπτυξιακό πακέτο, από έναν δίκαιο αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα και μια ορθολογικότερη αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα: Πατρίς