Η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης – Άρθρο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

ΤΩΝ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΡΙΝΗ, ΝΑΝΤΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΟΔΥΣΣΕΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

Λίγες ηµέρες µετά τις κρίσιµες διαβουλεύσεις για τη µελλοντική οικονοµική διακυβέρνηση της ευρωζώνης, ένδεκα µήνες µετά την εφαρµογή τουΜνηµονίου και 37 χρόνια µετά τη Μεταπολίτευση, η χώρα βρίσκεται σε κρίσιµο σταυροδρόµι.

Από τη µια, η σθεναρή προσπάθεια της κυβέρνησης για αναγκαίες µεταρρυθµίσεις σε όλους τους τοµείς. Από την άλλη, τα δοµικά προβλήµατα, η αναποτελεσµατικότητα πολλών επιλογών και η ανακύκλωση των προβληµάτων. Από τη µια, η Ελλάδα των υπερβολών, της δανειακής ευµάρειας, της αναξιοκρατίας, του κρατισµού. Από την άλλη, η Ελλάδα της καινοτοµίας, της αξιοπιστίας, του µέτρου, της υγιούς ανάπτυξης.

Απέναντι σε οποιαδήποτε µεταρρυθµιστική προσπάθεια είναι η ουσιαστική ενεργοποίηση του κρατικού µηχανισµού. Από τηΜεταπολίτευση ώς σήµερα, όµως, το κράτος ήταν απέναντι σε κάθε αναπτυξιακή διαδικασία.

Η γενιά της Μεταπολίτευσης, αφού εδραίωσε τη δηµοκρατία στη χώρα, κέρδισεπρονόµια, ταεπαύξησε, στελέχωσε τη διοίκηση και το κράτος χωρίς αρχές, όρους και όρια παραδίδονταςστη νεώτερη γενιά ένα χρέος330 δισ.ευρώ καιέναν δηµόσιο τοµέα δυσκίνητο, δυσλειτουργικό, αναποτελεσµατικό, αναξιόπιστο.

Η αλληλεγγύη των γενεών, βασική διαχρονική κοινωνική και πολιτική επιλογή, επιτάσσει αποφάσεις που, σήµερα, συντηρούν τακεκτηµένα προηγούµενων γενεών και επιδεινώνουν το παρόν και το µέλλον των νέων. Οµως, ποια αλληλεγγύη των γενεών επιτρέπει να υπάρχουν συνταξιούχοι 45 ετών που εργάζονται σε δεύτερη δουλειά όταν η ανεργία των νέων ξεπερνάει το 40% και οι νέοι ορθοποδούν επαγγελµατικά µετά τα30, απλώς επειδήοι µεν πρόλαβαν ενώ οι δε δεν µπόρεσαν; Ποια αλληλεγγύη των γενεών έχει αποτέλεσµα η νέα γενιά, µε πολλαπλάσια προσόντα, να εργάζεται µε µισθούς κατώτερους από το ήµισυ των συντάξεων των προηγούµενων γενεών για να µπορέσει να αποπληρώσει αυτές τις συντάξεις;

Και ποια λογική επιτρέπει κάτοχοι µεταπτυχιακώνκαι διδακτορικών τίτλων µε ευχέρεια ξένωνγλωσσών να εργάζονταιµε πενιχρούς µισθούς στονιδιωτικό τοµέαή να µεταναστεύουν για να επιβιώσουν, την ίδια στιγµή που στο κράτος κυριαρχεί ένα ανορθολογικά κατανεµηµένο προσωπικόµε απολαβές που δενσυσχετίζονται µε την αποτελεσµατικότητα, αφού απουσιάζουν οι στόχοι,η καταγραφή, οι µετρήσεις;

Ενα νέο δυναµικό, µε αξιοζήλευτες σπουδές εντός και εκτός της χώρας, µε ευχέρεια επικοινωνίας και χρήσης των νέων τεχνολογιών, απαγκιστρωµένο από τη λογική του µέσου, µε όραµα και όρεξη για δουλειά, µένει εκτός της νέας εθνικής προσπάθειας.

Αυτό δενσηµαίνει ότι χρειάζεται νέο κύµα διορισµών. Ούτως ή άλλως, ο δηµόσιος τοµέας είναι αχαρτογράφητος και καµία σοβαρή µελέτη δεν έχει καταγράψει πού υπάρχει πληθωρισµός και πού ανάγκες.

Απαιτείται, όµως, µια ριζική ανανέωση και αναµόρφωση του κρατικού µηχανισµού γιατί οι απαιτήσεις είναι µεγάλες και τα περιθώρια ολοένα και στενότερα.

Αυτός ο κρατικός µηχανισµός δεν απέδωσε τα αναµενόµενα, δεν συνετέλεσε στηνκαταπολέµηση της γραφειοκρατίας και τη διευκόλυνση της επιχειρηµατικότητας, δεν διασφάλισε τα δηµόσια έσοδα, δεν παρείχε ποιοτικές υπηρεσίες.

Λειτούργησε όµως υπέρ όσων τον αποτελούσαν, του προσωπικού αλλά κυρίως των πολιτικών προϊσταµένων του.

∆ιασφάλισε τα συµφέροντά του και σώρευσε στη χώρα χρέος-θηλιά για το παρόν και το µέλλον. Ευθύνη γι’ αυτό έχει και η πολιτική ηγεσία που εδώ και τέσσερις δεκαετίες δεν κατάφερε ήδεν θέλησενα επιβάλει την αξιοκρατία, να βελτιώσει την ποιότητα των νόµων που δηµιουργεί παραλυτική γραφειοκρατία και διαφθορά, να εµφυσήσει µια κουλτούρα δηµιουργική.

Η νέαεποχή απαιτεί νέες ιδέες, φρέσκα µυαλά, καθαρές λογικές, αυξηµένες δυνατότητες και µεγάλες ταχύτητες. Η νέαγενιά της χώρας διαθέτει όλα τα παραπάνω πλην της ευκαιρίας να αποδείξει ότι µπορεί να γίνει η αλλαγή που θέλουµε να δούµε. Και είναι ύψιστηη ευθύνη του πολιτικού κόσµου να ανατρέψει αυτή την κατάσταση.

Η χώρα δεν αντέχει και δεν χρειάζεται τη νέα γενιά διαµαρτυρόµενη και απαξιωµένη. Η χώρα χρειάζεται να ενσωµατώσει δηµιουργικά τη γενιά αυτή.

Αποτελεί αδιαπραγµάτευτη επιλογή η αναδιανοµή πολιτικών αποφάσεων υπέρ της νέας γενιάς για µια νέα, εξωστρεφή οικονοµία της γνώσης και της καινοτοµίας.

Η γενιά της Μεταπολίτευσης οφείλει, µαζί µετα κεκτηµέναπου κατοχύρωσε κληροδοτώντας δυσθεώρητο χρέος, να δώσει τη δυνατότητα στην επόµενη γενιάνα αποφύγει το πεπρωµένο της: να είναι, δηλαδή, ηπρώτη µεγάλη χαµένη γενιά της Μεταπολίτευσης. Η κρισιµότητα της συγκυρίας το απαιτεί, οι ανάγκες τωνκαιρών το επιτάσσουν, ηδικαιοσύνη των γενεών το επιβάλλει.