Μήνυμα ελήφθη; – Άρθρο στο WE24.gr

Στις πρόσφατες εκλογές, όπως και στο δημοψήφισμα, επιβεβαιώθηκε ο υπαρκτός διχασμός της ελληνικής κοινωνίας. Όχι ανάμεσα στο “νέο” και το “παλιό“, όπως το έθεσαν οι κ. Τσίπρας και Καμμένος. Το δίλημμα αυτό είναι πραγματικό, δεν μπορεί, όμως, να εκφραστεί απόλυτα από ένα μόνο κόμμα, ή ένα μόνο πρόσωπο. Είναι ζητούμενο, αλλά και αναγκαίο να απαντηθεί από όλα τα πολιτικά κόμματα.

Στις εκλογές -αλλά και στο δημοψήφισμα– αναμετρήθηκαν, ουσιαστικά, δύο διαφορετικές “Ελλάδες“, χωρίς η αναμέτρηση αυτή να έχει ξεκάθαρες πολιτικές ή ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές.

Από τη μία, όλοι αυτοί που σε διαφορετικό χρόνο αντιλήφθηκαν και εκτίμησαν ότι είχαν κάτι -λίγο, ή πολύ- να χάσουν από μια πιθανή εθνική περιπέτεια, ή την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης.

Ως επί το πλείστον, πολίτες με ικανοποιητικές αποδοχές και συντάξεις, με κεκτημένα ετών ή και δεκαετιών. Πολίτες που είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται και τις υποχρεώσεις τους να αυξάνονται, αλλά κρατιούνται σε ένα ικανοποιητικό -για τα δεδομένα της εποχής- επίπεδο. Ανήκουν, κυρίως, στη γενιά ανθρώπων που έζησαν μια χρυσή 30ετία και συντηρούν την οικονομική ζωή της χώρας, άμεσα ή έμμεσα.

Από την άλλη, πολίτες που είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραματικά, να χάνουν τη δουλειά τους, ή να μη βρίσκουν δουλειά. Πολίτες που ζουν την ανέχεια και την κοινωνική περιθωριοποίηση για πρώτη φορά στη ζωή τους. Επαγγελματίες που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους, χωρίς να ξεφορτωθούν τα χρέη. Πολίτες που είδαν το κοινωνικό κράτος να καταρρέει και να μην απολαμβάνουν στοιχειώδεις υπηρεσίες.

Κυρίως, νέοι άνθρωποι με αρκετά προσόντα, που δεν εργάζονται, υποαπασχολούνται και αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό. Η νέα γενιά της χώρας, που ασφυκτιά στις σημερινές συνθήκες και βιώνει τη διαγενεακή ανισότητα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.

Όλα αυτά χρεώθηκαν στο “παλιό πολιτικό σύστημα“, σε αυτούς που κυβέρνησαν επί δεκαετίες τη χώρα. Σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα, αφού κανείς δεν μπορεί να συγκρίνει το παρόν με το καλύτερο ή το χειρότερο, όταν βιώνει σταθερά την ανεργία, την ανέχεια και την περιθωριοποίηση.

Οι λόγοι περί επικίνδυνης πολιτικής ή καταστροφικής εξόδου της χώρας δεν πείθουν και δεν συγκινούν, όταν μάλιστα, αυτή η ρητορική μεταφράζεται ως μια προσπάθεια κατοχύρωσης των κεκτημένων συγκεκριμένων επαγγελματικών, κοινωνικών ή και ηλικιακών ομάδων.

Ο διχασμός είναι υπαρκτός και ξεπερνά τα παραδοσιακά πολιτικά όρια. Δεν αφορά στο παραδοσιακό δίπολο “αριστερά – δεξιά“, ή στον ξεπερασμένο διαχωρισμό “μνημονιακός – αντιμνημονιακός“.

Αφορά στη “σύγκρουση” προτεραιοτήτων, μεταξύ ανθρώπων που βιώνουν εντελώς διαφορετικά την επώδυνη πορεία της χώρας.

Τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να εκφράζουν, πλέον, ιστορικές πορείες ή συναισθηματικές αφηγήσεις. Οφείλουν να εκπροσωπήσουν τις σημερινές αγωνίες και προσδοκίες των πολιτών, με γνώμονα την κοινή λογική και όχι τη μέχρι τώρα πεπατημένη.

Οι επιλογές θα είναι δύσκολες και ελάχιστοι τολμούν να τις θέσουν ευθαρσώς στη δημόσια συζήτηση. Εκεί όμως θα γίνει και ο επαναπροσδιορισμός των πολιτικών ορίων. Έτσι θα πειστούν και πάλι οι πολίτες για την αξία, το νόημα και το περιεχόμενο της πολιτικής.

Αυτό είναι και το στοίχημα για τη δημοκρατική παράταξη στην πορεία αναγέννησής της. Να εκφράσει τις αγωνίες των μη προνομιούχων, οι οποίοι αυξάνονται ραγδαία, και να τους εκπροσωπήσει αυθεντικά σε αυτήν τη δύσκολη πορεία, ακόμα και αν δυσαρεστήσει αρκετούς άλλους.

Το στοίχημα θα κερδηθεί με τη νέα γενιά για τη νέα γενιά. Αρκεί να διαβαστεί σωστά το μήνυμα.