Προς μια νέα διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη-ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ”ΠΡΩΙΝΗ”

Οι εσωτερικές διεργασίες στο Κίνημα Αλλαγής και η εκλογή Προέδρου είναι κρίσιμες για το μέλλον της παράταξης και κατ’ επέκταση της χώρας.  Και όμως, η συζήτηση επικεντρώνεται κυρίως σε ζητήματα που αφορούν στη συνεργασία με κάποιο κόμμα ή πιθανά εκλογικά σενάρια. Ανατρέχοντας όμως στην ιδρυτική διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη, η οποία μετουσιώθηκε σε διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, μπορεί κανείς εύκολα να εντοπίσει τις βασικές μας διαφορές από τα υπόλοιπα κόμματα. Σε αυτές πρέπει να επικεντρωθούμε και όχι σε μια μικροπολιτική συζήτηση, που εν τέλει δεν αφορά κανένα.

Η τεράστια δύναμη της διακήρυξης ήταν ότι μιλούσε για την ουσιαστική βελτίωση της ζωής όλων των Ελλήνων, μέσα από συγκεκριμένους άξονες, βαθιές τομές και ρεαλιστικές προτάσεις. Έδινε μια απρόσμενη ελπίδα στον πολύπαθο Ελληνικό λαό, όχι όμως με τρόπο ουτοπικό, αλλά απολύτως εφαρμόσιμο.

Δεν μιλούσε για παγκόσμια επανάσταση του προλεταριάτου όπως έκαναν τα κόμματα της αριστεράς, αλλά ούτε και για μια απλή μετάβαση από την κοινωνική ολιγαρχία και την καταπίεση των λαϊκών στρωμάτων, σε μια κατάσταση ελαφρώς βελτιωμένη. Το ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από την ολοκληρωτική αλλαγή ζωής, για τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, μακριά από συμβιβασμούς με την τότε άρχουσα τάξη.

Δεν ζητούσε τίποτε λιγότερο από εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση και δημοκρατική διαδικασία!

Οι δεκαετίες του 80’ και του 90’, παρόλα τα όποια λάθη  έγιναν, έφεραν ακριβώς αυτό. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εκτοξεύθηκε επί ΠΑΣΟΚ, ότι δημιουργήθηκε μια νέα μεσαία τάξη ή ότι η ίδια η έννοια της φτώχειας απέκτησε τελείως διαφορετικό νόημα απ’ ότι παλαιότερα. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι η αστυνομοκρατία μετατράπηκε σε αστυνόμευση ή ότι το «αφεντικό» μετατράπηκε σε εργοδότη. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι αναπτύχθηκε το εμπόριο, η αγροτική παραγωγή, οι εξαγωγές, οι τέχνες και ο τουρισμός. Και κυρίως, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι εξαλείφθηκε ο φόβος του κράτους της δεξιάς, κυρίως, αλλά όχι μόνο, για την ελευθερία της έκφρασης.

Ένας φόβος που σταδιακά και μεθοδικά επαναφέρεται-με εύσχημο τρόπο-από την παρούσα νεοσυντηρητική κυβέρνηση, την οποία η αξιωματική αντιπολίτευση αδυνατεί να ελέγξει. Η ανασύνταξη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης αποτελεί προτεραιότητα και πρέπει να βασιστεί ξανά, στις αρχές της 3^ης Σεπτέμβρη, προσαρμοσμένες στις σύγχρονες ανάγκες. Μόνο με την ελπίδα και το ρεαλισμό θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να πρωταγωνιστήσει ξανά, με μοναδικό του γνώμονα, όπως πάντοτε, την ευημερία όλου του λαού.

Το στοίχημα είναι μεγάλο, είναι συλλογικό και πρέπει να το κερδίσουμε. Κάνοντας πράξη μια νέα διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη.