Το φάντασμα του Αντρέα που ακόμα τους στοιχειώνει-ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΑ ΝΕΑ

Στέρεψαν από επιχειρήματα, στέρεψαν από ιδέες, στέρεψαν από δικαιολογίες.
Επιστροφή στην πεπατημένη λοιπόν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ
κατέστρεψαν τη χώρα… Τόσο πολύ που ακόμη δεν μπορούμε να
ορθοποδήσουμε.
47 χρόνια πέρασαν από τη διακήρυξη της 3 ης του Σεπτέμβρη και όμως δεν έχει
υπάρξει τίποτε πιο ρηξικέλευθο, τίποτε πιο βαθύ και καινοτόμο στην Ελληνική
πολιτική σκηνή. Το αποτύπωμα του ΠΑΣΟΚ είναι αδιαμφισβήτητο, όπως
αδιαμφισβήτητη είναι και η πρόοδος της χώρας κατά τις περιόδους
διακυβέρνησης του τόπου από τη δημοκρατική παράταξη.
Και όμως, αυτοί που ακολούθησαν και τα ισοπέδωσαν όλα, η καταστροφική
κυβέρνηση του Κ.Καραμανλή, η «αντιμνημονιακή» αντιπολίτευση του Α.Σαμαρά,
η «επαναστατική» αντιπολίτευση του Α.Τσίπρα, η μετέπειτα απολύτως
αποτυχημένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εν τέλει η οπισθοδρομική και
νεοοσυντηρητική κυβέρνηση του Κ.Μητσοτάκη, όλοι τους είχαν ένα κοινό
παρονομαστή. Το μίσος προς το ΠΑΣΟΚ και το Ανδρέα Παπανδρέου. Ένα μίσος,
πολλές φορές καλυμμένο, υπό το πρίσμα της ψηφοθηρικής τακτικής. Ένα μίσος
που γέννησε τον αστικό μύθο ότι όλα γκρεμίστηκαν από τις κυβερνήσεις του
ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80’ και πλέον δεν ξαναχτίζονται.
Η γελοιότητα του επιχειρήματος, ακόμη και αν κάποιος δεχθεί το ανυπόστατο
αυτό αφήγημα, έγκειται σε κάτι πολύ απλό. Το 1981 απέχει από το 2021, όσο και
από το 1941.

Ας φανταστούμε λοιπόν ένα σουρεαλιστικό σενάριο, κατά το οποίο η κυβέρνηση
του Ανδρέα Παπανδρέου μιλούσε διαρκώς για τον 2 ο παγκόσμιο πόλεμο και τον
εμφύλιο, διαλαλώντας ότι αυτά τα γεγονότα καθόρισαν τόσο πολύ τη χώρα μας,
που πλέον τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
Ας φανταστούμε ένα σουρεαλιστικό σενάριο, στο οποίο η διακήρυξη της 3 ης του
Σεπτέμβρη του 1974, δεν μιλούσε για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία,
κοινωνική απελευθέρωση και δημοκρατική διαδικασία, αλλά αντί αυτών
περιέγραφε γεγονότα που είχαν συμβεί το 1935, το 1940 ή ακόμα και το 1950,
κατηγορώντας τον Μεταξά, τον Χίτλερ, τον Μουσολίνι, τον Βαφειάδη, τον Ζέρβα,
τον Πλαστήρα και τον Βελουχιώτη για την κατάσταση της χώρας 40 χρόνια μετά.
Όχι! Η διακήρυξη της 3 ης του Σεπτέμβρη μιλούσε για το μέλλον, για την ελπίδα,
για το φως που πρέπει να έρθει και εν τέλει ήρθε. Μέσα από γενναίες
μεταρρυθμίσεις και πραγματικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Από την κοινωνική
δικαιοσύνη και τον εκδημοκρατισμό των θεσμών. Με την τεράστια
προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, που φαίνεται ότι ακόμα στοιχειώνει
τους, εκ δεξιών και αριστερών, αντιμαχόμενους για την εξουσία.
Και αυτή ακριβώς η ελπίδα πρέπει να είναι η πυξίδα μας, για την αναστήλωση
της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης, την οποία τόσο λυσσαλέα προσπάθησαν
να καταστρέψουν. Το Κίνημα Αλλαγής, μέσω των εσωτερικών διαδικασιών που
θα ακολουθήσουν, οφείλει να επαναφέρει το μήνυμα της προοπτικής και της
αλλαγής για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία.
Πρέπει να δοθεί ένα οριστικό τέλος στα ενοχικά ζητήματα που προκάλεσαν την
εσωστρέφεια της τελευταίας δεκαετίας. Είμαστε η μόνη παράταξη που έχουμε
αναγνωρίσει τα λάθη μας και η μόνη παράταξη που είχε τεράστιο πολιτικό

κόστος για τις αποφάσεις της. Το αποτέλεσμα ήταν η ανάδειξη πολιτικών
δυνάμεων που αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων, έχοντας ως
αυτοσκοπό την απόκρυψη της ανικανότητας τους, με γνώμονα την κατάληψη και
διατήρηση της εξουσίας.
Μια ανικανότητα, όχι απλά να κυβερνήσουν, αλλά κυρίως να δώσουν ελπίδα για
το μέλλον, μέσα από μια δική τους διακήρυξη. Μια ανικανότητα που τους κάνει
να «τρομάζουν» ακόμη και μισό αιώνα αργότερα από τη διακήρυξη της 3 ης του
Σεπτέμβρη!