Προϋπολογισμός 2011

Ομιλία στην Ολομέλεια

Νομοθετική Εργασία: «Κύρωση του κρατικού προϋπολογισμού και των προϋπολογισμών ορισμένων ειδικών ταμείων και υπηρεσιών οικονομικού έτους 2011»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο Προϋπολογισμός του 2011 που συζητάμε είναι ένας Προϋπολογισμός τελείως διαφορετικός από τους άλλους, γιατί για πρώτη φορά δεν θα δούμε τους Βουλευτές της Συμπολίτευσης να μιλούν διθυραμβικά για τους στόχους της νέας χρονιάς και τους Υπουργούς να υπόσχονται ακόμα καλύτερες μέρες με ευημερία και ανάπτυξη.

Βεβαίως, δεν θα ακούσουμε -με εξαίρεση ενός τμήματος της Αριστεράς- τους Βουλευτές της Αντιπολίτευσης να κατακρίνουν με ξύλινο και ισοπεδωτικό τρόπο και λόγο τον Προϋπολογισμό που τρέχει, προεξοφλώντας την αποτυχία του Προϋπολογισμού που συζητάμε, υποκύπτοντας για μία ακόμη φορά στην πτωχευμένη λογική της αντιπαράθεσης για τις εντυπώσεις. Γιατί οι περισσότεροι από όσους πήραν και θα πάρουν το λόγο σ’ αυτή την Αίθουσα αισθάνονται πρωτίστως βαριά την ευθύνη που τους αναλογεί απέναντι στη χώρα και τη νέα γενιά, γιατί η συγκυρία απαιτεί γενναιότητα στην αυτοκριτική και γενναιοψυχία στις αποφάσεις.

Η συζήτηση για τον Προϋπολογισμό δεν αποτυπώνει μόνο τους στόχους και τις κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής, αλλά και τις σχέσεις που έχουν οι πολιτικές δυνάμεις με την κοινωνία και κυρίως με την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι για πρώτη ίσως φορά στα τριάντα έξι χρόνια της Μεταπολίτευσης, με ενδιάμεσες φωτεινές εξαιρέσεις, ένας Προϋπολογισμός φιλοδοξεί με μεγάλες πιθανότητες να είναι αξιόπιστος και ακριβής – και αυτό να γίνει αντιληπτό τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων– ένας Προϋπολογισμός δεν κλείνει το μάτι στους πολίτες για μια ακόμη φορά, αλλά μιλάει τη σκληρή ώρα της αλήθειας.

Και είναι βέβαιο ότι τόσο η συζήτηση όσο και το περιεχόμενο του Προϋπολογισμού βάζει τέλος σε μια σειρά από προηγούμενες συζητήσεις, που κάθε χρόνο τοποθετούσαν μια νάρκη στα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας, αγοράζοντας πολύτιμο χρόνο για την πολιτική ατομική επιβίωση των κρατούντων, υποθηκεύοντας όμως ταυτόχρονα τη θέση της χώρας και το μέλλον της γενιάς των σημερινών εικοσιπεντάρηδων και τριαντάρηδων, αυτών που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα από το ατελείωτο πάρτι της Μεταπολίτευσης, πάρτι που οδήγησε σε μια εικονική ευημερία και έληξε άδοξα το Μάιο του 2010.

Μπορεί σ’ αυτό το πάρτι να ήταν συγκεκριμένοι καλεσμένοι, ποικίλων πάντα αποχρώσεων, μπορεί να έγιναν συστάσεις που προειδοποιούσαν για τη σοβαρότητα της κατάστασης και ότι ξέφευγε από τον έλεγχο, μπορεί να προσέφερε μοναδικές στιγμές καλοπέρασης, όταν όμως τελείωσε, τον λογαριασμό δεν κλήθηκαν να τον πληρώσουν μόνο οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες, αλλά κυρίως και αυτοί που δεν πήραν μέρος.

Η νέα γενιά, όπως και αρκετοί συμπολίτες μας, είναι σίγουρο ότι δεν συμμετείχαν σ’ αυτό το πάρτι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Γνωρίζω την αγωνία αυτών των νέων ανθρώπων που θέλουν να αποτρέψουν αυτό που σήμερα φαίνεται αναπόφευκτο, το να ζήσουν πολύ χειρότερα από τους γονείς τους.

Προέρχομαι από ένα νομό που το πρόβλημα της ανεργίας, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων, λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις, ένα νομό που στη γενικότερη δύσκολη οικονομική συγκυρία ήρθαν να προστεθούν οι πρωτοφανείς φυσικές καταστροφές και η υστέρηση στην υλοποίηση αναπτυξιακών έργων. Η Ηλεία περιμένει πολλά από αυτή την Κυβέρνηση και η Κυβέρνηση οφείλει να είναι φερέγγυα στις υποσχέσεις της απέναντι στην Ηλεία, με πράξεις και όχι με λόγια.

Η φερεγγυότητα όμως αποτελεί και το κύριο χαρακτηριστικό του Προϋπολογισμού που συζητάμε, φερεγγυότητα που θα ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και την οποία προσπαθούν εναγωνίως οι συνάδελφοι της Αντιπολίτευσης να αμφισβητήσουν.

Μπορεί όμως να μιλάει για φερεγγυότητα μια παράταξη που, σε πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης, συστηματικά παραπληροφορούσε τους Ευρωπαίους εταίρους μας, μια παράταξη που διπλασίασε το χρέος και τετραπλασίασε το έλλειμμα;

Μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη μια παράταξη που, ενώ γνώριζε το μέγεθος του προβλήματος, όχι μόνο δεν πήρε τα αναγκαία μέτρα, όχι μόνο δεν έκανε τις διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά τις εγκατέλειπε άκοπα με πρόσχημα το πολιτικό κόστος και συνέχιζε με απροκάλυπτο τρόπο τη σπατάλη οδηγώντας στο σημερινό αδιέξοδο.

Βεβαίως, είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί ότι για τη σημερινή κατάσταση είναι αποκλειστικά υπεύθυνος ο  κ. Καραμανλής και οι Υπουργοί του. Μια διαχρονική, επιδερμική προσέγγιση της πραγματικότητας χαρακτηρίζει συνολικά τη μεταπολιτευτική περίοδο, με εξαιρέσεις βεβαίως. Δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί.

Κύριο μέρος της ευθύνης φέρουν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά εξίσου μεγάλη ευθύνη αναλογεί και σ’ αυτούς που, στο όνομα του λαϊκού πάντα συμφέροντος, υπερασπίστηκαν με πάθος συντεχνιακές απαιτήσεις, παροχές χωρίς όρους και όρια, επιλέγοντας να είναι κυρίως ευχάριστοι και όχι βεβαίως υπεύθυνοι.

Οι Έλληνες πολίτες, χάρη στις θυσίες των οποίων επιτεύχθηκε η δημοσιονομική εξυγίανση του τρέχοντος έτους, απαιτούν πρώτα και πάνω από όλα την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια την εκφράζει, με επώδυνο βέβαια τρόπο, ο Προϋπολογισμός του 2011, προϋπολογισμός αναγκαίος, που επιχειρεί να προασπίσει το κοινό συμφέρον, το συμφέρον της πλειοψηφίας των πολιτών, το οποίο δεν περνάει μέσα από τη διόγκωση των ελλειμμάτων και του χρέους.

Δεν περνάει μέσα από την αέναη αναζήτηση δανεικών με ολοένα δυσμενέστερους όρους. Δεν περνάει μέσα από τη διαιώνιση όλων των αδικιών και των στρεβλώσεων ούτε από τη μετάθεση των ευθυνών και των προβλημάτων στο μέλλον.

Περνάει μέσα από τη διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του κράτους και της αγοράς, την τήρηση των θεσμών και των νόμων, την ανάπτυξη που δεν βασίζεται σε δανεικά ή στον κρατισμό, αλλά διαχέεται σε πολλούς και μάλιστα μακροπρόθεσμα.

Περνάει μέσα από διαρθρωτικές αλλαγές που διασφαλίζουν έναν αξιόμαχο δημόσιο τομέα, που θα αξιολογείται βάσει της παραγωγικότητάς του, με ενιαίους κανόνες στα κριτήρια, πάντα προς όφελος των πολιτών.

Περνάει μέσα από την πάταξη της παραοικονομίας, η οποία φέτος άγγιξε τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ, κατατάσσοντας την Ελλάδα πρώτη στην ευρωζώνη, στερώντας πολύτιμους πόρους από το κοινωνικό κράτος, από την υγεία, από την παιδεία, από την κοινωνική ασφάλιση.

Περνάει, βεβαίως, μέσα από τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος, που εγγυάται την αλληλεγγύη των γενεών, χωρίς ταυτόχρονα, με πολιτική επιλογή, να διευρύνει το χάσμα μεταξύ των γενεών όσον αφορά την τεχνογνωσία και τις απολαβές. Και βεβαίως, η αλληλεγγύη οφείλει να είναι αμφίδρομη.

Περνάει μέσα από τη φορολογική δικαιοσύνη απέναντι σε όλους και σε όλα, χωρίς αναιτιολόγητες διαγραφές χρεών, χωρίς επαναλαμβανόμενες περαιώσεις, χωρίς ρυθμίσεις που ακυρώνουν κάθε φορά τον κανόνα και αμαυρώνουν τις καλές προθέσεις.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο Προϋπολογισμός του 2011 φιλοδοξεί, μέσα απ’ όσα προανέφερα, να υπηρετήσει το δημόσιο συμφέρον. Η Ελλάδα αλλάζει. Πρέπει να αλλάξει, για να βρει την ελπίδα.

Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες απαιτείται ευρεία συναίνεση. Αυτή η συναίνεση δυστυχώς δεν υπάρχει στο πολιτικό σύστημα. Οφείλουμε να την αναζητήσουμε στην κοινωνία, με λόγο αληθινό, με λόγο αξιόπιστο. Πρέπει, για να δανειστώ τη ρήση ενός Γάλλου κλασικού, να σταματήσουμε να λέμε ψέματα στους άλλους τόσο συχνά, ώστε να κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε να λέμε ψέματα στους εαυτούς μας. Πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε την πραγματικότητα.

Στον Προϋπολογισμό που συζητάμε, πίσω από τους αριθμούς βρίσκεται ισχυρή πολιτική βούληση για μια νέα Ελλάδα, με θυσίες, αλλά και με προοπτική.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η σωτηρία και η ασφαλής πορεία της χώρας δεν χρειάζεται θεωρητικές προσεγγίσεις και μικροπολιτικές αντιλήψεις. Απαιτεί σχεδιασμό, αποφασιστικά βήματα, συνέπεια και συνέχεια. Δεν αρκούν πλέον μόνο οι καλές προθέσεις. Η σωτηρία της ψυχής μας προϋποθέτει κυρίως τη σωτηρία της χώρας, γιατί θα κριθούμε αμείλικτα από τους πολίτες για τα αποτελέσματα των πολιτικών επιλογών μας, όπως κρίνονται σήμερα αυτοί οι οποίοι οδήγησαν την κατάσταση σ’ αυτό το αδιέξοδο.

Στους πολίτες που δοκιμάζονται και μας κοιτούν διστακτικά πρέπει να εγγυηθούμε ότι το δικαίωμα στην ελπίδα θα μετασχηματιστεί, οι θυσίες τους θα μετασχηματιστούν, βεβαίως με εγγύηση ένα καλύτερο αύριο. Αυτή η ελπίδα, που σήμερα χρειάζεται όσο ποτέ η χώρα, απαιτεί ενδιάμεσα βήματα σταθερότητας. Και ένα από τα πιο σημαντικά αυτά βήματα είναι και ο Προϋπολογισμός που συζητάμε και τον οποίο υπερψηφίζω.

Σας ευχαριστώ.